Blazerیک فریمورک جدید تحت وب هست که این امکان را به برنامه نویسان دات نت میدهد تا از طریق Open Web Standards بتوانند کدهای خود را در مرورگر اجرا و تجربه جدیدی از ساخت برنامه‌های تک صفحه‌ای را داشته باشند. در این نوشتار قصد داریم ساختار و نحوه کارکرد این فناوری را بررسی نماییم. قبل از هر چیزی به دوران قبل از ایجاد Web Assembly برمی‌گردیم:
همانطور که در شکل زیر می‌بینید، زمانی تنها جاوااسکریپت فرمانروای یک مرورگر محسوب می‌شد. در این حالت کدهای جاوااسکریپت به هر شکلی که نوشته شده باشند در اختیارparserقرار میگیرند و یک درخت از کدهای نوشته شده ایجاد شده و از طریق یک کامپایلر، کدها به سطح پایین‌تری مشابه بایت کدها تبدیل می‌گردند و سپس از طریق یک مفسر دسترسی به بخش‌های مختلف apiیک مرورگر در اختیار این کدها قرار میگیرند تا کار مورد نظر انجام شود.
در تصویر بعدی Web Assemblyبه بخش مفسر تزریق میشود و از طریق آن زبان‌های مختلف باید بر اساس Web Standard، به کدهای سطح‌های پایین‌تری کامپایل شوند. در اینجا این نکته مدنظر باشد که کدهایی که به سطح پایین‌تری کامپایل میشوند، تنها در داخل مرورگر شناخته شده میباشند و در خارج از دنیای وب قابل استفاده نیستند و نمیتوانند در سطح سیستم عامل قابل اجرا باشند. به همین جهت به شکل یک sandbox مورد استفاده قرار میگیرند و از این لحاظ، مشکلات امنیتی را در خارج از مرورگر ایجاد نمی‌کنند.
در شکل سوم Blazorکه ترکیبی از
نام Browser + Razor
میباشد اضافه میشود.Blazorدر
اینجا وظیفه دارد محتوای فایل دریافتی را که شامل کدهای HTMLو CSSو
جاوااسکریپت است، به کدهای قابل فهمی برای مرورگر تبدیل کند. سپس mono وارد کار میشود. همانطور که می‌دانید monoجهت پشتیبانی از اجرای چندسکویی پروژه‌های دات نت اضافه شده که در اینجا هم همان وظیفه را منتها برای مرورگرهای مختلف، دارد. بدین جهت مونوی کامپایل شده بر روی Web Assembly قرار میگیرد تا کدهای دریافتی را تفسیر نماید. Blazor در اینجا dllهای لازم را در mono بارگذاری میکند و سپس mono کدها را برای Web Assembly تفسیر میکند.
